របៀបក្លាយជាអ្នកមានដោយធ្វើតាមព្រះគម្ពីរ។

 

ព្រះគម្ពីរដែលមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ បានរៀបរាប់អំពីកន្លែងមួយដែលជានិមិត្តរូបនៃភាពសម្បូរបែប និងពរ គឺជាបឹង កាលីឡេ(Galilee)។ ដោយសារតែទំហំធំយ៉ាងខ្លាំងរហូតមើលទៅដល់មុំមិនឃើញចុងប្រឡាយទេ មនុស្សបានហៅវាថា សមុទ្រកាលីឡេ។ ពេលខ្លះក៏យកឈ្មោះភូមិជិតបឹងមកហៅថា បឹង “គីណេរេត(Kinneret)”, បឹង “ហ្គេនេសារេត (Gennesaret)”, ឬក៏ សមុទ្រ “ទីបេរីយ៉ាស(Tiberias)” ផងដែរ។

 

 

ក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរថ្មី មានការសន្មត់ថា នៅជុំវិញបឹងកាលីឡេ មានភូមិជាច្រើនប្រហែល ៣០ ភូមិដែលជាភូមិជននេសាទ។ មួយក្នុងចំណោមនោះគឺ ភូមិ “ផ្ទះអ្នកនេសាទ” បេតសាយដា(Bethsaida)។ ភូមិបេតសាយដា គឺជាស្រុកកំណើតរបស់ ស៊ីម៉ូន(Simon) ដែលជាតួអង្គសំខាន់នៃរឿងនេះ (ព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន 1:44)។ ឥឡូវនេះ យើងនឹងទៅកាន់សម័យនោះ ដើម្បីមើលថា តើពរអ្វីខ្លះបានមកលើស៊ីម៉ូន។

 

 

ស៊ីម៉ូន គឺជាអ្នកនេសាទដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនក្នុងបឹងកាលីលេ។ នៅក្នុងបឹងនេះមានត្រីជាតិដើមចំនួន ១៨ ប្រភេទ។ ដោយសារបទពិសោធន៍ រដូវកាល និងម៉ោង ស៊ីម៉ូនដឹងថាត្រីស្ថិតនៅទីណា។ ប៉ុន្តែ ទោះបីទម្លាក់អួនជាបន្តបន្ទាប់ពេញមួយយប់ ក៏មិនចាប់បានអ្វីដែរ។

 

 

បទពិសោធន៍ និងចំណេះដឹងរបស់ ស៊ីម៉ូន មិនបានជួយអ្វីឡើយ។ មិត្តរួមការងាររបស់គាត់គឺ យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន ក៏បានខកចិត្តដែរ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានបរាជ័យនេសាទពេញមួយយប់ ហើយត្រឡប់មកច្រាំងក្នុងភាពនឿយហត់ ពួកគេបានជួបព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវកំពុងបង្រៀនដល់អ្នកនេសាទអំពីដំណឹងល្អនៃស្ថានសួគ៌។ នៅទីនោះព្រះយេស៊ូវមានពាក្យពិសេសសម្រាប់ស៊ីម៉ូន។ ព្រះគម្ពីរបានកត់ត្រាដូច្នេះ៖

 

 

«លុះឈប់អធិប្បាយហើយ នោះទ្រង់មានបន្ទូលទៅស៊ីម៉ូនថា ឲ្យចេញទូកទៅឯកន្លែងទឹកជ្រៅទំលាក់អួនចាប់ត្រី ចុះស៊ីម៉ូនទូលឆ្លើយថា លោកគ្រូអើយ យប់មិញ យើងខ្ញុំបានខំដឹកអួនទាល់ភ្លឺ គ្មានបានអ្វីសោះ តែខ្ញុំនឹងទំលាក់អួន តាមពាក្យលោកមើល កាលទំលាក់ទៅ នោះក៏ជាប់បានត្រីសន្ធឹក ដល់ម៉្លេះបានជាអួនចាប់តាំងធ្លាយ»(ព្រះគម្ពីរ លូកា 5:4-6)។ ដំបូង ស៊ីម៉ូនមិនជឿពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូវទេ ប៉ុន្តែពេលដែលគាត់ទុកចិត្តលើពាក្យនោះ គាត់បានជួបបទពិសោធន៍គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។

 

 

ការចាប់បានត្រីច្រើនដល់ថ្នាក់អន្ទងជិតបែក មានន័យថា គាត់បានរកបានប្រាក់ច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ អន្ទងបែកមានន័យថា ទ្រព្យសម្បត្តិច្រើននោះអាចរលាយទៅដូចពពុះទឹក។ ស៊ីម៉ូន អាចរកចំណូលសម្រាប់ជីវភាពបាន តែគាត់មិនទាន់រួចរាល់ទទួលពរលើកទឹកចិត្តធំរបស់ព្រះដោយសេចក្តីជំនឿ។ បើមិនមានការត្រៀមខ្លួនទេ ការរកប្រាក់ច្រើនភ្លាមៗ អាចបាត់បង់បានងាយដូចគ្នា។

 

 

វាមិនមែនជាអកុសលឬសំណាងទេ តែជាការអស្ចារ្យដែល**ស៊ីម៉ូន**បានជួប។ គាត់បានសារភាពនិងប្រែចិត្តចំពោះកំហុសដែលសង្ស័យព្រះបន្ទូល។ ព្រះយេស៊ូវបាននិយាយថា «រួចទ្រង់មានបន្ទូលទៅគេថា ចូរមកតាមខ្ញុំៗនឹងតាំងអ្នក ឲ្យជាអ្នកនេសាទមនុស្សវិញ» (ព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ 4:19) ហើយប្រទានឈ្មោះថ្មីថា “បេត្រុស”។ ពាក្យ «បេត្រុស» មានន័យថា «ថ្មរឹងមាំ» ក្នុងភាសាក្រិច ហើយក្នុងភាសាអារាមបានហៅថា “ហ្គេបា(Geba)”។ នេះជារូបសញ្ញាថា ស៊ីម៉ូនត្រូវបានបម្លែងជាបន្ទះថ្មនៃសេចក្តីជំនឿ។

 

 

ចាប់ពីពេលនោះមក ស៊ីម៉ូន ត្រូវបានហៅថា បេត្រុស ឬ ហ្គេបា។ សេចក្តីជំនឿរបស់ស៊ីម៉ូនត្រូវបានបង្ហាញនៅពេលមានជម្លោះអំពី “ពន្ធព្រះវិហារ” នៅក្បែរទីក្រុង កាផើណាំ(Capernaum) ជិតបឹងកាលីលេ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអ្វីដែលអាចធ្វើបានតែដោយសេចក្តីជំនឿទៅកាន់ស៊ីម៉ូនថា៖ “ប៉ុន្តែ ចូរអ្នកទៅឯសមុទ្រ ហើយបោះសន្ទូច ចាប់យកត្រីដែលជាប់មុនដំបូងមកបើកមាត់វា នោះអ្នកនឹងឃើញប្រាក់១រៀល ឲ្យយកប្រាក់នោះទៅបង់សំរាប់ខ្ញុំ ហើយនឹងអ្នកទៅ ដើម្បីកុំឲ្យយើងបានជាទីអាក់អន់ចិត្តដល់គេ” (ព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ 17:27)។

 

 

ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ ស៊ីម៉ូន បេត្រុស ថា “ទៅសមុទ្រ ចាប់ត្រីមួយក្បាល ជាមួយស្ទូច”។ នៅក្នុងមាត់ត្រីនោះ មានកាក់ដើម្បីបង់ “ពន្ធព្រះវិហារ”។ ស៊ីម៉ូន បេត្រុស ដែលធ្លាប់មានទម្លាប់ចាប់ត្រីជាច្រើនដោយអន្ទង ឥឡូវនេះត្រូវបានរៀនឱ្យជឿ និងអនុវត្តដោយចាប់តែត្រីមួយក្បាល។ តាមរយៈការអនុលោមជំនឿនេះ គាត់បានជួបបទពិសោធន៍ថាព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ប្រាក់ត្រឹមត្រូវតាមតម្រូវការ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា បើទោះជាពាក្យពិបាកជឿ ប៉ុន្តែបើយើងជឿ និងអនុលោមសូម្បីតែការងារតូចៗ ព្រះជាម្ចាស់នឹងផ្តល់ជំនួយគ្រប់យ៉ាង។

 

 

ចំពោះ ស៊ីម៉ូន បេត្រុស ព្រឹត្តិការណ៍នេះគឺជា “ការហ្វឹកហាត់” និង “ការល្បួង” សម្រាប់ពរដ៏ធំ។ ដូចដែលសរសេរថា៖ “ខ្លះស្មានថា ដោយព្រោះយូដាសកាន់ថង់ប្រាក់ បានជាព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់ប្រាប់ឲ្យវាទៅទិញអីវ៉ាន់អ្វីនិមួយ ដែលត្រូវការសំរាប់បុណ្យនោះ ឬឲ្យវាចែកទានអ្វីដល់ពួកអ្នកក្រីក្រ” (ព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន 13:29)។ ក្នុងក្រុមសាវក ១២ នាក់ដែលតាមព្រះយេស៊ូវ មានអ្នកគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុ។ ពួកគេអាចយកប្រាក់ពីគាត់ ដើម្បីបង់ “ពន្ធព្រះវិហារ” ក៏បាន។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបានឱ្យស៊ីម៉ូន បេត្រុស ដោះស្រាយដោយជំនឿ និងជំនាញរបស់ខ្លួនផ្ទាល់។

 

 

បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានរស់ឡើងវិញ ព្រះយេស៊ូវបានជួបសាវកនៅពេលពួកគេចាប់ត្រីនៅសមុទ្រកាលីលេ។ នៅយប់នោះ ស៊ីម៉ូន បេត្រុស ក៏បរាជ័យក្នុងការចាប់ត្រីដូចជាកាលពីមុន។ ពេលពន្លឺព្រឹកឡើង ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពីឆ្ងាយថា៖ “រួចទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ថា ចូរទំលាក់អួនទៅខាងស្តាំទូក នោះទើបបាន ដូច្នេះ គេក៏ទំលាក់អួនទៅ តែទាញមកវិញមិនរួច ព្រោះជាប់ត្រីសន្ធឹកណាស់” (ព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន 21:6)។ ពេលជឿ និងអនុលោម ព្រះពិសិដ្ឋបង្ហាញ ការអស្ចារ្យម្ដងទៀត។

 

 

បន្តទៅទៀត ព្រះគម្ពីរបានកត់ត្រាថា៖ “ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា ចូរយកត្រីខ្លះ ដែលទើបនឹងចាប់នោះមក ស៊ីម៉ូន-ពេត្រុសក៏ឡើងមកទាំងទាញអួន ដាក់លើគោក បានពេញដោយត្រីធំៗ ១៥៣ ហើយទោះបើមានត្រីច្រើនដល់ម៉្លេះ គង់តែអួនមិនបានធ្លាយដែរ” (ព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន 21:10-11)។ ពេលនេះ អន្ទងពោរពេញត្រីតែមិនបែក។ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះគម្ពីរលើកឡើងពី “ត្រីធំ”?

 

 

នៅក្នុងបឹងកាលីលេ បែបត្រីធំដែលមានស្រាប់គឺ “ប៊ីនី(Biny)”។ ត្រីមួយអាចមានទំងន់ ៦–៧ គីឡូក្រាម។ ជនជាតិយូដាមិនខានយកត្រីនេះសម្រាប់អាហារថ្ងៃសប្បាត និងពិធីជប់លៀង។ ព្រះគម្ពីរបានកត់ថា ពួកគេចាប់បានត្រី 153 ក្បាល ដែលមានតម្លៃខ្ពស់ក្នុងពេលតែមួយ។ ទោះច្រើនប៉ុណ្ណា អន្ទងក៏មិនបែក។ នេះបង្ហាញថា ព្រះប្រទានសេចក្តីពរ និងចំណូលយ៉ាងច្រើនដោយគ្មានការខាតបង់។

 

 

ត្រីតូចដែល ស៊ីម៉ូន បេត្រុស ចាប់បានដោយខ្សែត្រីមានឈ្មោះ “មុស៊ុត(Musht)”។ វាតែងតែត្រូវហៅថា “ត្រីបេត្រុស(Saint Peter’s Fish)”។ ជាង 2000 ឆ្នាំកន្លងមកហើយ តែត្រីនេះនៅតែជាម្ហូបពេញនិយមបំផុតនៅភោជនីយដ្ឋានជិតបឹងកាលីលេ។ អ្នកទេសចរជាច្រើនសួរថា តើហេតុអ្វីបានជាប្រាក់ចេញពីមាត់ត្រី? តែវាជាការងាររបស់ព្រះ។ យើងគួរចងចាំសេចក្តីជំនឿរបស់បេត្រុស។

 

 

“ពរត្រី 153 (Blessing of 153 fish)” បង្ហាញថាការគោរពតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវនាំមកនូវព្រះគុណនិងពរជ័យដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះហើយ “153” ត្រូវបានគេចងចាំជាលេខតំណាងឱ្យពរជ័យនិងភាពរុងរឿង។ អព្ភូតហេតុនៅលើសមុទ្រកាលីឡេកាលពី 2,000 ឆ្នាំមុនត្រូវបានឆ្លងកាត់ដោយផ្ទាល់មាត់ដែលបំផុសគំនិតសិល្បកររាប់មិនអស់និងបង្កើតស្នាដៃសិល្បៈដែលបន្តរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ លើសពីនេះ សហគ្រិនប្រើវាជានិមិត្តសញ្ញានៃជំនឿ ដោយបញ្ចូលវាទៅក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ផលិតផល និងម៉ាកយីហោរបស់ពួកគេ។

 

 

នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មានករណីឧទាហរណ៍ច្បាស់ថា ពេលជឿ និងអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គេបានទទួលពរដ៏ធំ។ នៅថ្ងៃទី ១ ខែឧសភា ឆ្នាំ1963 បានផលិតប៊ិចដំបូងគេនៅកូរ៉េខាងត្បូង។ ឈ្មោះប៊ិចគឺ “ម៉ូណាមី 153 (MonAmi 153)”។ ពាក្យ Mon Ami ជាភាសាបារាំង មានន័យថា “មិត្តរបស់ខ្ញុំ(My Friend)”។ ប្រធានក្រុមហ៊ុនបានសាកសួរថា គាត់ទទួលបានការប៉ះពាល់ចិត្តពីព្រះបន្ទូលដែលថា “បេត្រុស បានចាប់បានត្រី 153 ក្បាលនៅកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជា ប៉ុន្តែអន្ទងមិនបែកឡើយ”។ ដូច្នេះ គាត់បានដាក់លេខ 153 ជាសញ្ញានៃសេចក្តីសម្បូរបែប និងសេចក្តីទុកចិត្តនៅក្នុងឈ្មោះផលិតផល។

 

 

ក្រៅពីនេះ លេខ 153 ក៏មានន័យផ្សេងទៀតផង។ នៅឆ្នាំ 1963 នៅសេអ៊ូល ប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង តម្លៃសំបុត្ររថយន្តក្រុង និងកាសែតមួយច្បាប់គឺ 15 វ៉ុន។ ដូច្នេះ “15” ក្នុង “153” មានន័យថា តម្លៃអប្បបរមា ដែលនរណាក៏អាចចំណាយបាន។ ខណៈដែល “3” មានន័យថា ជាផលិតផលលើកទី 3 របស់ម៉ូណាមី។ ដោយសារតម្លៃទាបសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ការរចនាសាមញ្ញ និងគុណភាពខ្ពស់ ធ្វើឱ្យវាក្លាយជាប៊ិចជាតិដ៏ល្បីរបស់កូរ៉េ។ បន្ទាប់ពី 60 ឆ្នាំ វាបានក្លាយជាប៊ិចស្នេហា និងពរដែលប្រើប្រាស់នៅគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់លើពិភពលោក។

 

 

តើ “អន្ទងបែក (ព្រះគម្ពីរ លូកា)”, “អន្ទងមិនបែក (ព្រះគម្ពីរ យ៉ូហាន)” និង “ត្រីមួយក្បាលដែលជាប់ខ្សែត្រី (ព្រះគម្ពីរ ម៉ាថាយ)” មានភាពខុសគ្នានៅចំណុចណា? ជាសរុប, “អន្ទង” ជាសញ្ញានៃសេចក្តីព្រះគម្រោងរបស់ព្រះ សម្រាប់កិច្ចការធំរួមគ្នា និងការផ្គត់ផ្គង់ហិរញ្ញវត្ថុធំ។ ព្រះយេស៊ូវបានជួយសង្គ្រោះព្រលឹងជាច្រើនដូចជាអន្ទងចាប់ត្រីជាច្រើន។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះ ព្រះយេស៊ូវក៏ដោះស្រាយបញ្ហារបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ដូចជាខ្សែត្រីផងដែរ។ “ខ្សែត្រី” បង្ហាញពីអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលផ្គត់ផ្គង់តាមតម្រូវការជាក់លាក់ និងការហិរញ្ញវត្ថុរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។

 

 

ចំពោះ “អ្នកមាននាពេលអនាគត” ដែលបានអានអត្ថបទនេះដល់ចំណុចនេះ ខ្ញុំសូមផ្តល់យោបល់ ៥ ចំណុច៖

១. តើឥឡូវនេះអ្នកកំពុងពិបាកដូច “អន្ទងបែក” ឬទេ? សូមជឿទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ នឹងដឹកនាំអ្នក។

២. សូមអានព្រះគម្ពីរ ដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ នៅថ្ងៃណាមួយ អ្នកនឹងជួបបទពិសោធន៍អស្ចារ្យថា ព្រះបន្ទូលនោះរស់។

៣. បើចង់ទទួល “ពរអន្ទងធំដែលមិនបែក” ចូរចាប់ផ្តើមពីការងារតូចៗ ដូចជាចាប់ត្រីតែមួយក្បាល។

៤. បើមានជម្លោះក្នុងចិត្តឥឡូវនេះ វាជាពេលត្រូវអធិថានទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ។

៥. សូមសម្រេចចិត្តដោយសេចក្តីជំនឿ ហើយចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី ជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលស្ថិតនៅក្នុងអ្នក។ នេះជាជីវិតពោរពេញដោយពរទាំងឡាយ។